Προσπαθούμε, οι περισσότεροι καλοπροαίρετοι συμπολίτες, να βγάλουμε νόημα με τον πεζόδρομο της Π. Γεωργακή, ο οποίος παρότι έχει διπλή σήμανση (ως τέτοιος!) έχει μετατραπεί σε δρόμο πυκνής κυκλοφορίας και στάθμευσης οχημάτων!
Αυτή η εικόνα στο κέντρο της πόλης είναι αποκαρδιωτική! Και δυστυχώς δεν είναι η μόνη τέτοια. Ο «πεζόδρομος για αυτοκίνητα» λοιπόν:
– μια «πρωτοτυπία» που ακροβατεί μεταξύ νομιμότητας και τριτοκοσμικής διαχείρισης του δημοσίου χώρου. Ρωτήθηκε η δημοτική αρχή, όταν αφήρεσε τις μπάρες και ουσιαστικά επέτρεψε τη διέλευση οχημάτων και παρέπεμψε στη Τροχαία για την τήρηση της τάξης…!
– στερεί από τους πολίτες ζωτικό χώρο για ασφαλή πεζοπορία και υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής ενός πολύ επιβαρυμένου οικιστικά πολεοδομικού κέντρου της πόλης. Μανάδες με παιδιά, ηλικιωμένοι, μαθητές, όλοι μας περπατάμε στην Π. Γεωργακή και κινδυνεύουμε να συνθλιβούμε από τα διερχόμενα οχήματα!
– Ούτε λόγος να γίνεται για περισσότερους πεζόδρομους προς αναβάθμιση της ποιότητας ζωής κατά το παράδειγμα πολλών Ελληνικών και Ευρωπαϊκών πόλεων. Τουλάχιστον, ας υιοθετήσουμε τις υπάρχουσες μελέτες για τους χαρακτηρισμένους πεζόδρομους εδώ και δεκαετίες…!
– Δεν είπαμε να γίνουμε μια πόλη όπως αυτή της φωτογραφίας που επισυνάπτω «εν μία νυκτί»… Και δεν είναι το Miami… Ελληνική πόλη είναι! Μπορούμε όμως με μικρά βήματα να κάνουμε την πόλη μας πιο ανθρώπινη και ελκυστική για εμάς τους δημότες της και τους επισκέπτες. Έχουμε βέβαια πολλά και σημαντικά ζητήματα να επιλύσουμε ως τόπος. Αλλά και κάποιους ποδηλατοδρόμους χρειαζόμαστε, και προσβασιμότητα για ΑμεΑ, και κυρίως, κοινόχρηστους χώρους ελεύθερους και καλαίσθητους. Όραμα, σχέδιο και βούληση χρειάζεται!
Νομίζω ότι κάποια στιγμή οι πολιτικοί πρέπει να σταματήσουν να ενδιαφέρονται μόνο για την αναπαραγωγή τους και τις επόμενες εκλογές. Έχουν υποχρέωση να σκύψουν πάνω στα προβλήματα των ανθρώπων. Βρήκα ενδιαφέρουσα μια ρήση του νομπελίστα Αλμπέρ Καμύ για την περίσταση:
«Καμιά φορά τα σκηνικά καταρρέουν. Ξύπνημα, συγκοινωνία, τέσσερις ώρες γραφείο ή εργοστάσιο, γεύμα, συγκοινωνία, τέσσερις ώρες δουλειά, φαγητό, ύπνος και Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, αυτός ο κύκλος επαναλαμβάνεται εύκολα στον ίδιο ρυθμό τον περισσότερο καιρό. Μια μέρα όμως γεννιέται το «γιατί» κι όλα αρχίζουν σ’ αυτή την πληκτική κούραση. «Αρχίζουν», αυτό είναι ενδιαφέρον».
Αθανάσιος Παπαμιχάλης
Κοινωνιολόγος
