Οι δύο αδελφές ξεφεύγουν απ’ τη… μάζα της εποχής τους, «ανεβάζοντας» παραδοσιακά τραγούδια στο YouTube – Διαβάστε τη συνέντευξή τους στο protothema.gr
Ζούμε σε μια πολύ περίεργη εποχή και για τη μουσική, όπου οι άλλοτε πανίσχυρες δισκογραφικές εταιρείες δεν έχουν πλέον τη δύναμη του παρελθόντος, η μουσική διακινείται πολύ συχνά, ελεύθερα και είναι πολύ εύκολο για τον καθένα, την καθεμία ατομικά, αλλά και μουσικά γκρουπ να ανεβάσουν στο Youtube ένα τραγούδι δικό τους ή διασκευασμένο αναμένοντας… τους σκάουτερ της μουσικής βιομηχανίας να τους ανακαλύψουν και να τους/τις προωθήσουν.
Οι νέες και οι νέοι στην Ελλάδα του 2020 στρέφονται κυρίως σε ξενόφερτα μουσικά είδη (ραπ, τραπ, χιπ χοπ, ρεγκετόν, χάουζ κ.λπ.). Πολλοί νέοι καλλιτέχνες ασχολούνται με αυτά τα είδη της μουσικής, γράφοντας τραγούδια που δύσκολα ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο ως προς τη μουσική ενώ και οι στίχοι τους δεν έχουν να πουν κάτι ουσιαστικό. «Επαναστάτες χωρίς αιτία», θα χαρακτηρίζαμε τους περισσότερους από αυτούς. Βέβαια, όσο αυξάνονται και γίνονται εκατομμύρια τα views και… πέφτει το «κασέρι», το «ζεστό χρήμα», τα υπόλοιπα γι’ αυτούς είναι ανθυπολεπτομέρειες… Θα πουν ορισμένοι, εσείς τι ακούγατε τις δεκαετίας του ’80 και του ’90; Νομίζουμε ότι αποτελεί ιεροσυλία οποιαδήποτε σύγκριση ακόμα και των πιο εύπεπτων τραγουδιών που γράφονταν πριν 30-35 χρόνια, με τα σημερινά. Ας μην πάμε πιο πίσω, στις δεκαετίες του ’70 και, κυρίως, του ’60, όπου τα τραγούδια που γράφτηκαν τότε σημάδεψαν την παγκόσμια μουσική…
Και στον τομέα της μουσικής όμως, υπάρχει μια αχτίδα αισιοδοξίας. Βλέπουμε στο διαδίκτυο νέα παιδιά, πολλά από τα οποία προέρχονται από τα μουσικά σχολεία, να «ανεβάζουν» βίντεο με δημοτικά, παραδοσιακά αλλά και παλιά λαϊκά τραγούδια, σε πείσμα των καιρών. Παράλληλα, διαβάζοντας τα σχόλια σε παλιά, κλασικά ελληνικά λαϊκά τραγούδια, βλέπουμε με ικανοποίηση νέα παιδιά, 15-16 ετών, να αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας τα ακούσματα των συνομηλίκων τους και να εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τα τραγούδια του παρελθόντος…
Σε μία από τις άπειρες αναζητήσεις μας στο YouTube, «ανακαλύψαμε» δύο νέες κοπέλες, τις αδελφές Σοφία και Μαρία Κιοσκέρογλου, που έχουν «ανεβάσει» στο διαδίκτυο αρκετά τραγούδια, κυρίως παραδοσιακά νησιώτικα, αλλά και παλιά λαϊκά. Απ’ ό,τι είδαμε, έχουν ένα σημαντικό κοινό και, ως επί το πλείστον, άκρως κολακευτικά σχόλια, αν και μερικά ξεφεύγουν από τα όρια της κοσμιότητας και αγγίζουν τα όρια του σεξισμού, για να μην γράψουμε της χυδαιότητας… Ας πάμε παρακάτω όμως.
Αναζητήσαμε τη Σοφία και τη Μαρία και επικοινωνήσαμε μαζί τους. Μας μίλησαν με μεγάλη ευγένεια και δέχτηκαν πρόθυμα να δώσουν μια αποκλειστική συνέντευξη στο protothema.gr. Άλλωστε, το κορυφαίο σάιτ της χώρας, πάντα δίνει βήμα σε νέους δημιουργούς. Όσο για εμάς, αν και δεν συνηθίζουμε να παίρνουμε συνεντεύξεις, καθώς δεν είμαστε δημοσιογράφοι, κάνουμε μια εξαίρεση, θέλοντας οι δύο συγκεκριμένες κοπέλες να γίνουν γνωστές στο ευρύτερο κοινό. Άλλωστε, η αγάπη μας για την παραδοσιακή μουσική λόγω καταγωγής είναι δεδομένη και ίσως στο μέλλον επανέλθουμε με ανάλογες συνεντεύξεις από άλλες/άλλους ερμηνεύτριες και ερμηνευτές.
Να σας ευχαριστήσω θερμά για την ευγενική αποδοχή της πρότασής μου για συνέντευξη στο protothema.gr και ελπίζω να μου επιτρέπετε να απευθύνομαι σε σας στον ενικό. Ξεκινώντας τη συνέντευξη, θα ήθελα να μου πείτε, για να μάθει ο κόσμος, μερικά βασικά πράγματα για σας: πού γεννηθήκατε, τι ήταν αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με τη μουσική, ποιες είναι οι μουσικές σας σπουδές;
Μαρία: Αρχικά, να σας ευχαριστήσω για τη δυνατότητα που μας δίνετε να μιλήσουμε στο protothema.gr. Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στον Πειραιά. Εκεί ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα στο χώρο της μουσικής μαθαίνοντας κιθάρα όπου και πήρα και το πτυχίο μου. Αργότερα ασχολήθηκα επαγγελματικά και με το λαούτο, ένα μουσικό όργανο που δεν θα μπορούσα να μην θέλω να μάθω, μιας και στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, τη Νάξο από όταν κάναμε τα πρώτα μας βήματα να περπατήσουμε, μάθαμε να χορεύουμε μπάλο στο άκουσμα βιολιού- λαούτου. Η οικογένεια μου ήταν το εφαλτήριο για να γνωρίσω τον κόσμο της μουσικής καθώς στο σπίτι όλη μέρα ακούγονταν τραγούδια μέχρι και ψαλμωδίες. Όσο γνώριζα τον κόσμο της μουσικής αντιλαμβανόμουν ότι δεν είναι απλά 7 νότες κ ένα πεντάγραμμο, είναι ολόκληρη τέχνη και επιστήμη. Οι άνθρωποι με μουσική παιδεία είναι τόσο όμορφα διαφορετικοί σε σχέση με εκείνους που δεν είχαν την ευκαιρία να γευτούν τους καρπούς της. Σαφώς δεν είναι ένας δρόμος μόνο διασκέδασης και έκφρασης αλλά κάτω από την ομπρέλα της μουσικής μαθαίνεις να οργανώνεις τον χρόνο σου, να πειθαρχείς και να θυσιάζεις την ξεκούραση για την προκοπή. Κατά την προσωπική μου άποψη είναι τρόπος ζωής και παράγοντας διαμόρφωσης χαρακτήρα.
Σοφία: Χαίρεται. Καταρχήν να σας ευχαριστήσω και εγώ για την πρόσκληση σε αυτό τον διάλογο-συνέντευξη, καθώς μας δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε για μουσικά καθώς και επίκαιρα θέματα. Είμαι γεννημένη, όπως και η αδερφή μου, η Μαίρη, στην Αθήνα. Η ενασχόλησή μου με τη μουσική, ξεκίνησε από την πολύ μικρή ηλικία των τεσσάρων (4) ετών με το μπουζούκι. Αν και «ανδρικό» όργανο, μάλλον είχα δείξει από μικρή την αντιμετώπισή μου προς τη μουσική. Αναλυτικότερα, στη Μουσική δεν υπάρχει ανδρικό και θηλυκό, παρά μόνο μεράκι, αφοσίωση ,αγάπη και πειθαρχία προς εκείνη. Αργότερα, σιγά σιγά, αφού μπήκα σε αυτόν τον πανέμορφο χώρο της μουσικής, λάτρεψα οτιδήποτε είχε σχέση, με αυτή την πανέμορφη τέχνη και επιστήμη. Έτσι, ξεκίνησα να παρακολουθώ τον κύκλο σπουδών και σε άλλα μουσικά όργανα, ένα εκ των οποίων και το βιολί, που έγινε και ο λόγος που μας γνωρίσατε. Καθώς όμως γνώριζα τον χώρο της μουσικής, ολοένα και τη θαύμαζα, και κάπως έτσι πλέον γνωρίζω 6 μουσικά όργανα, καθώς έχω ολοκληρωμένες σπουδές και στα Θεωρητικά της Ευρωπαϊκής Μουσικής αλλά και τη Βυζαντινή Μουσική.
Όλα αυτά, ήρθαν και πήραν σάρκα και οστά με την επιλογή μου να δώσω εξετάσεις και να εισαχθώ στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ε.Κ.Π.Α.). Εκεί είχα την τύχη να γνωρίσω πολλούς αξιόλογους καθηγητές, οι οποίοι έγιναν μέντορες μου, κάποιοι ακόμη και προσωπικοί σύμβουλοι. Ένας από όλους, και ξεχωριστός για τη σταδιοδρομία μου, ήταν ο κ. Χαλδαιάκης Αχιλλέας. Στη συνέχεια, αποφοίτησα από το μεταπτυχιακό τίτλων Σπουδών του Ε.Κ.Π.Α., με κατεύθυνση την «Εθνομουσικολογία» καθώς και το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Πλέον, εδώ και έξι χρόνια, διατηρώ με την αδερφή μου, τη Μουσική Σχολή «Η Ωδή στη Χαρά», στη Νέα Πέραμο Αττικής.
πηγη protothema.gr
