Όσοι έχετε παρευρεθεί στα Μέγαρα τη Δευτέρα του Πάσχα, σίγουρα θα έχετε ακούσει τα Ρουσάλια… Είναι κάτι σαν κάλαντα του Πάσχα, τα οποία έχουν τις ρίζες τους από τους Ρωμαϊκούς χρόνους. Αρχικά ονομάζονταν “Ροζάρια” (από το λατινικό rosa=τριαντάφυλλο, θα δούμε παρακάτω γιατί), κατόπιν στα βυζαντινά χρόνια πήρε την ονομασία “Ροζάλια” για να καταλήξει στα νεότερα χρόνια, κάπου στην περίοδο της τουρκοκρατίας με το όνομα “Ρουσάλια”. Ο πρώτος του χορού κρατάει ένα κοντάρι μ’ ένα λουλουδένιο σταυρό, ενώ ο τελευταίος, o σαχανατάρης βαστάει ένα καλάθι (καρτάλι στα μεγαρίτικα) στο οποίο βάζουν κόκκινα αυγά, κουλούρια και χρήματα. Είναι δηλαδή ο ταμίας της παρέας.
Οι στίχοι είναι οι εξής:
Καλώς σ΄ήβραμε αφέντη,
άρχοντά μου τσε λεβέντη
Να στα πούμε τα Ρουσάλια,
πέστε τα ρε παλικάρια
Να στα πούμε σένα πρώτα,
που σε ήβραμε στη πόρτα
Τσ’ εξ υστέρου της κυράς μας
τσε της ρουσοπέρδικάς μας
Κάτω σ΄ένα περιβόλι,
δάφνη τσε μηλιά μαλώνει
Δάφνης πήρα εγώ κλωνάρι,
να με πάρει το ποτάμι
Να με πάει δύση-δύση ,
κάτω στη γιαλέρνια βρύση
Όπου πλένουν οβριοπούλες ,
καματίζουν τουρκοπούλες
Βάλε το δεξί σου χέρι ,
μες στην αργυρή σου τσέπη
Βγάνε το εικοσιπεντάρι,
δος το του σαχανατάρη
Να σας πούμε Χριστός Ανέστη ,
που ετάφη τσε ανέστη!!!
